Japonia - Pismo

Na japoński system piśmienniczy składają się cztery alfabety: katakana, hiragana, kanji oraz romaji. Występują one wszystkie obok siebie pełniąc różne funkcje, chociaż właściwie każde słowo możnaby zapisać stosując którykolwiek z nich. Byłoby to jednak bardzo niepraktyczne z tego względu iż w języku japońskim istnieje wiele homofonów (tj. wyrazów o takim samym brzmieniu lecz całkowicie innym znaczeniu), więc utrudniłoby to rozumienie tekstu. Często stosuje się także cyfry arabskie i znaki łacińskie - romaji, których zapis oparty jest na systemie Hepburna. Tradycyjnie tekst japoński zapisuje się pionowo od góry ku dołowi, począwszy od strony prawej ku lewej. Powszechnie używanym jest także zapis poziomy od lewego górnego rogu. Zaś kana to: 1. w szerszym znaczeniu - man'yoogana (znaki użyte jak w Man'yooshuu) 2. w węższym znaczeniu - hiragana i katakana powstałe ze skróconych znaków man'yoogana

KATAKANA

Alfabet ten powstał jako pismo stenograficzne używane przez studentów buddyzmu do zapisu wymowy znaków kanji lub komentarzy. Za jego twórcę uważa się mnicha Kibi no Makibi (693-755). Na początku stosowana była głównie przez mężczyzn. Powstała poprzez ograniczenie danego kanji do jednego z jego elementów. W IX wieku nastąpiło użycie katakany z chińskimi znakami kanji równocześnie, a ostateczne ukształtowanie w okresie Muromachi.

Obecnie katakana stosowana jest do: . zapisu zagranicznych nazw geograficznych (gdy są niezapisywalne w kanji), imion, nazwisk oraz wszystkich słów japońskich pochodzenia obcojęzycznego . podkreślenia pewnych słów lub wyrażeń w tekście . zapisu wyrazów dźwiękonaśladowczych . niektórych nazw naukowych

HIRAGANA

Hiragana powstawała jako uproszczony zapis znaków kanji. Ostatecznie ukształtowała się w epoce Heian (794-1185). Za jej twórcę uważa się mnicha Kukai (774-835), który jest autorem wiersza zawierającego wszystkie znaki hiragany. Na początku alfabet ten nosił nazwę onna-de, czyli "kobieca ręka", ponieważ stosowany był głównie przez kobiety, które nie otrzymywały takiego wykształcenia jak mężczyźni, więc nie potrafiły pisać kanji. Obecnie hiragana stosowana jest do: . zapisywania nie reprezentowanych przez kanji prostych słów japońskich . zmiennych końcówek czasowników i przymiotników . wyrażania relacji gramatycznych między poszczególnymi słowami . zapisywania partykuł

KANJI

Kanji stosuje się do: . zapisu tematów wyrazowych . cyfr (coraz częściej jednak stosuje się cyfry arabskie)

Znaki kanji dzieli się na trzy grupy: . kanji-piktografy - najstarsze, powstały ze stylizowanych rysunków konkretnych przedmiotów . kanji-ideogramy - reprezentują określone pojęcia abstrakcyjne; złożone z jednego, dwóch lub więcej elementów opisujących znaczenie kanji, które tworzą . kanji - złożenia elementów pierwotnych: jeden z nich (tzw. element podstawowy lub klucz) określa obszar znaczeniowy, a drugi wymowę danego znaku; jest to najliczniejsza grupa kanji; oczywiście istnieją także wyjątki od tych zasad.

Wyróżnia się dwie grupy odczytywania kanji: . odczyty-on (onyomi) - oryginalne, choć często nieco zjaponizowane chińskie sposoby czytania; stosowane zwykle w złożeniach dwóch lub więcej kanji . odczyty-kun (kunyomi) - tradycyjne słowa japońskie, do których znaki chińskie zostały zaadoptowane; stosowane zwykle gdy znaki występują pojedyńczo

Pisownia znaków kanji jest ściśle określona zasadami dotyczącymi kolejności pisania kresek opublikowanymi przez japońskie Ministerstwo Edukacji w broszurze "Hitsujun Shidoo no Tebiki".

Japońskie Ministerstwo Edukacji uznało w 1946 r. 881 znaków kanji za podstawowe. Są one podzielone na sześć stopni, z których każdy odpowiada jednej klasie szkoły podstawowej. Zaś liczba wszystkich znaków obowiązujących w urzędach i instytucjach określona została na 1850 (później rozszerzona do 1945).

ROMAJI

Czyli zapis słów japońskich literami alfabetu łacińskiego. Najpopularniejszym systemem zapisu romaji jest Hebon-shiki. System ten powstał w 1885 roku, opracowany przez komisję japońskich oraz zagranicznych uczonych, natomiast rozpowszechniony został przez Jamesa Curtisa Hepburna, misjonarza i filologa, który pierwszy zastosował ten system w swoim japońsko-angielskim słowniku.

źródło: www.tpjwlkp.republika.pl