|
Nieznane jest pochodzenie języka japońskiego. Prawdopodobnie jest on pokrewny rodzinom języków uralskich i ałtajskich, do których m.in. należą języki fiński, węgierski, mongolski czy turecki. Pod względem gramatycznym podobny jest do nie mniej tajemniczego języka koreańskiego, ale w obu tych językach nie ma prawie żadnych wspólnych słów. Równie prawdopodobnym jest twierdzenie, iż język japoński wywodzi się z języka pierwotnych mieszkańców Wysp Japońskich, np. Ajnów. Jednak z wyjątkiem kilku słów i nazw miejscowości nie przypomina ich języka. Dlatego też jest on klasyfikowany jako największy język izolowany, a więc taki, którego struktury gramatyczne, frazeologia czy fonetyka, są niepodobne do struktur żadnego innego języka na świecie. Japończycy posługują się jednocześnie trzema alfabetami. Są to: wprowadzony w V w. Kanji, czyli znaki chińskie oraz czysto japońskie alfabety fonetyczne hiragana i katakana pochodzące z VIII w. W wielkim uproszczeniu, znakami kanji zapisuje się rzeczowniki, za pomocą alfabetu hiragana przekształca się je w przymiotniki i czasowniki, natomiast alfabet katakana stosuje się do zapisu słów pochodzenia obcego. Ponadto przede wszystkim w reklamie oraz w kontaktach z cudzoziemcami zastosowanie znajduje romaji, a więc alfabet łaciński, który jest w istocie czwartym alfabetem. Do charakterystycznych cech języka japońskiego należą: duża liczba homofonów, obfitość zwrotów grzecznościowych, występowanie tylko otwartych, a więc kończących się samogłoską sylab, iloczas czy duża ilość zapożyczeń frazeologicznych, gł. z języka angielskiego.
|
