Japonia - Architektura

Cechą charakterystyczną kultury japońskiej jest niespotykany szacunek dla natury. Japończycy, w przeciwieństwie do Europejczyków, nie czują się panami przyrody a jedynie jej częścią; związane jest to z religią shintoistyczną, stąd w Japonii zamiłowanie do przestrzeni, również w architekturze. Inną twórczą siłą, głęboko zakorzenioną w tradycji kultury japońskiej, jest asymetria. Spotykana gdziekolwiek symetria jest odbiciem aspektów kultury chińskiej bądź zachodniej. Kult przyrody najłatwiej odnaleźć w architekturze świątyń i ich otoczeniu. Największym sanktuarium shintoistycznym w Japonii jest świątynia bogini słońca Amaterasu w Ise, powstała w III wieku. Forma świątyń shinto przejęta została z najbardziej cenionego obiektu archaicznej zagrody japońskiej, jakim był spichrz. Została zbudowana z drewna cyprysowego, pokryta korą, zaś całość konstrukcji usytuowaną na palach, wykonano bez użycia gwoździ. Naturalny kolor materiałów idealnie łączy budynek z otaczającą przyrodą, stwarzając wrażenie, jakby budynek ten wyrastał z otaczającego środowiska. Świątynia w Ise co 20 lat jest przebudowywana na nowo, przy użyciu takich samych materiałów, powtarzając wiernie całą konstrukcję i detale. Tradycja ta utrzymana jest od roku 685. Wraz z przybyciem do Japonii buddyzmu przyjęte zostają nowe, chińskie wzory operujące osiowością i symetrią układu kompozycyjnego. Nowością było posadowienie budynku na kamiennym cokole czy dach kryty ceramiką. Pierwsza świątynia buddyjska powstała w Japonii w roku 558 (już nie istnieje). Najcenniejszym zabytkiem z tego okresu jest zespół świątynny Horyuji, wzniesiony w latach 587 – 607 (obecny układ z roku 670 – 708; pożar w 670). Kompleks ten jest uważany za najstarszy zabytek architektury drewnianej, nie tylko w Japonii ale na całym świecie. Jednakże i tu widać japońską inwencję wyrażającą się poprzez asymetryczne rozmieszczenie pagody i Złotego Pawilonu.

źródło: wikipedia